Bu fotograf kadrajima düsen(düsürdügüm) en iyi anlardan birisi diyebilirim. Bu anin duygusal, realist, sokak, yalnizlik, mutluluk… vs gibi tezatlarla dolu anlamlari vardir.
INANMA
Bu fotograf kadrajima düsen(düsürdügüm) en iyi anlardan birisi diyebilirim. Bu anin duygusal, realist, sokak, yalnizlik, mutluluk… vs gibi tezatlarla dolu anlamlari vardir.
Fotografin hikâyesine kisaca deginecek olursam: Bir dostla yapilan hossohbet aninda birden bu yalnizliga(ismini ögrenemedik ne yazik ki) rast geldik. Uzaktan biraz izledim, dalip dalip giden bir çift göz. Sonra yanina gittik, bir tebessüm belirdi yüzünde bizi görünce. O yalnizlik birden kalabaliklasti sanki. Fazla konusmuyordu ama yüzündeki çizgilere yansiyan hareketleri rahatsizlik vermedigimizi anlamamiza yardimci oldu. Oturduk yanina, konusmak istedik ama o mimiklerini diline tercih etti. Arkadasimin elindeki sigarayi gördü, annesinden bir sey isteyen küçük çocuk gibi bakti sigaraya masumane, biz de birbirimize. Paylastik onunla kötü havamizi. Fotograflarini çekmeye basladim ben, ses etmedi. Hatta çekim bittiginde gösterdim fotograflarini, “Aaa!” dedi. “Gerçekten çekmissin.” Inanamadi.
Inanma!
Belki de bunu tekrarladi içinde yillarca, haykirdi hep “inanma!” diye. Yillardir sokaklarda yasayarak inanmamayi ögrendi insanogluna. Ne zaman ki yanasti bir insana, alabora oldu hep insaniyeti. Insan gelistikçe, -modern- kaliplara sikistirdikça kendini o inanmadi, kaçti onlardan, hep kaçti. Gördü çünkü gözlerindeki hirsi, ögrendi çünkü kurulan çikar ahbapliklarini. Korktu bunlardan, inanmadi onlara ve gitti...
Iyi de etti. Yerlesik düzen, düzmece dostluklar, illegal hesaplar, asksiz geçen sevismeler vs. her biri insani yaralar, zihnine bere çökertir, kalbini örseler. Insan dedigin kaçmali bu oyundan, var olacaksa sadece varligiyla var olmali bu dünyada.
Günümüz insan modelini düsündükçe imrendim, özendim sana be amca, keske senin kadar cesur olabilsem, kaçabilsem, inanmasam insanlara.
Insan…
Birhan Keskin’in o müthis dizeleri gelir aklima gördügüm her insani kaçista:
“Insan; insan ne ki,
Seytanin bacagi kirik kaliyor
Insan derken.”
Kutlay Özer
